فقه پزشکی ادعای تحقیق دارد نه طبابت

مدیر گروه آموزشی و پژوهشی  فقه پزشکی مرکز فقهی ائمه اطهار(ع) گفت: برای تحقیق در فقه پزشکی نیازی نیست به همه جوانب و اصطلاحات مسلط شد بلکه اساتید صرفا می بایست محل های بحث را برجسته کنند، بنابراین فقه پزشکی به عنوان پزشک متخصص وارد نمی شود بلکه محقق است.

به گزارش خبرگزاری حوزه علمیه خراسان، هیئت اندیشه ورز دین، سلامت و سبک زندگی معاونت پژوهش این حوزه به مناسبت هفته پژوهش نشست‌های صمیمانه با اساتید و محققان حوزه فقه سلامت برگزار کرد. حجت الاسلام و المسلمین قاسمی، مدیر گروه فقه پزشکی مرکز فقه پژوهشی ائمه اطهار(ع) در اين جلسه با اشاره به اینکه آیت الله حائری یزدی حدود 80 سال پیش گفتند باید به صورت تخصصی در ابواب مختلف فقه ورود کرد، گفت: اینکه یک نفر به طور جامع به همه ابواب تسلط یابد، امکان پذیر نیست. رهبر معظم انقلاب در سال 1370 فرمودند كه حوزه ها باید حرکت به سمت تخصصی شدن را جدی بگیرند. همچنین تأکید کردند که رکودی بر علوم حوزوی خصوصا فقه حاکم است.

وی با بيان اينكه پزشکی از رشته هایی است که وجوه مختلف را فراگرفته و در روایات هم جایگاه بالایی دارد و احساس شد که در این زمنیه یعنی فقه پزشکی با این گستردگی که دارد، کمتر کار شده است، گفت: مسائل نوپدید پزشکی و مسائل بنیادین به ظاهر حل شده می آیند اما در واقع این طور نیست و کار اساسی در آن باب نشده است. حتی مسائل آیات قرآنی مربوط به فقه پزشکی هم آنچنان که شایسته است کار نشده در حالي كه اجتهاد پویاست و هرزمانی امکان نوآوری وجود دارد و با هر یک از ملاکات علم می توان پیش رفت و به مسائل جدید دست یافت.

مدیر گروه فقه پزشکی مرکز فقه پژوهشی ائمه اطهار(ع) اظهار کرد: از آفات فضای مجازی، کار های سطحی است که از کارهای اصیل و عمیق باز می دارد و در واقع مانع می شود، لذا باید اهتمام بیشتری در پژوهش های تخصصی و روشمند در این زمینه داشت. اگر حمایت های آیت الله فاضل لنکرانی نبود دستاوردهای کنونی را نیز نداشتیم. حمایت های تاثیرگذار ایشان بود که ما را به سمت و سوی کارهای بنیادین سوق داده است.

روش مباحث فقه پزشکی

حجت الاسلام قاسمی با اشاره به اينكه کسانی که وارد این پژوهش ها می شوند بخش های عمومی، خصوصا اصول را باید تقویت کنند و الا در روند پژوهش از سیستم استنباط خارج می شوند، توضيح داد: در عین حال که نباید از فقه جواهری عدول کرد اما از روش های جدید در استنباط باید استفاده کرد. مواردی مانند مقاصد الشریعه شاید کمتر کاربرد داشته باشند لذا این اصول باید بطور تخصصی در پژوهش فقه پزشکی تقویت شوند.

وی افزود: ما باید بدانیم چگونه موضوعی را برای تحقیق فقه پزشکی انتخاب کنیم؟ محقق گاه از کف جامعه موضوع را می گیرد، گاه مراجع قانونی مساله را طرح می کند، گاه از اختلاف حقوق با فقه می گیرید، گاه موضوع را از پزشکی می گیرید كه مانند مسئله مرگ مغزی و گاه موضوع را از استفتائات متفاوت اخذ مي كنند.

مدیر گروه فقه پزشکی مرکز فقه پژوهشی ائمه اطهار(ع) خاطرنشان کرد: ما یک وظایف حاکمیتی داریم و یک وظایف شخصی؛ من به عنوان یک طلبه وظایفی دارم؛ چه دیگران توجه کنند چه نکنند و اما در وجه حاکمیتی حوزه بايد به این پژوهشگران جوانی که بی سر و صدا فعالیت می کنند توجه شود.

وی یادآور شد: اکنون بسیاری از چالش های گذشته همچنان حل نشده اند و گاه چالش هایی هستند که نیاز به بازنگری دارند. هیئت اندیشه ورز دین و سلامت در توجه به این امور و شنیدن صدای محققین و انعکاس آن ها در جامعه امروزی همت عالی دارد.

حجت الاسلام قاسمی در پاسخ به این پرسش که آیا نظام سلامت در اسلام وجود دارد، پرسيد: نظام سازی ها بحث دامنه داری است؛ یکی اینکه آیا تعریف واحدی از نظام داریم و آيا مخالف و موافق تصور واحدی از نظام سلامت یا اقتصادی دارند؟ لذا باید معنای روشن را تبیین کرد تا دید آیا نظام سلامت داریم یا نه؟ نکند بعد از اینکه کسی که می گوید نظام سلامت نداریم آیا همه گزاره های موجود در دین را برای سلامت داریم یا نه؟ اگر از هر آنچه آیات و روایات بیان کرده، می توان استنباط احکام کرد پس می توان نظام ساخت و اما اگر کسی بگوید دین سلامت را به عهده ندارد در این صورت مسئله متفاوت می شود.

وی ابرازکرد: در بحث های میان رشته ای میزان رشته اصلی و رشته دخالت کننده باید مشخص باشد. مثلا مطالعات بر روی قرآن و سیاست میان رشته ایست و باید بدانیم که سهم هر کدام چقدر باید باشد. برای تحقیق در فقه پزشکی نیازی نیست به همه جوانب و اصطلاحات مسلط شد، لذا لازم است که اساتید موضوع شناسی، صرفا محل های بحث را برجسته کنند. قرار نیست فقه پزشکی به عنوان پزشک متخصص وارد شود بلکه محقق است.
 منبع : خبرگزاری حوزه علمیه خراسان
 

کانال رسانه فقه پزشکی 
https://eitaa.com/medical_Fiqh